O fatalnej sytuacji kobiet w Iranie, skutkach rewolucji i pełnym zakazów życiu w islamskim państwie piszą Maja i Michał, którzy w klapkach Kubota przemierzają świat.

Inwazja arabska w VII wieku przyniosła Persji wiele nieszczęść: rzeź arystokracji, przymusową islamizację (z dominującej tu niegdyś monoteistycznej religii ognia – Zaorastranizmu pozostało 10.000 wyznawców, reszta wyemigrowała do Indii) oraz próby arabizacji (język, mimo tego, że zakazany, przetrwał). Największym jednakże nieszczęściem była degradacja roli społecznej kobiet, wcześniej stosunkowo wolnych i traktowanych po partnersku – jak na owe czasy oczywiście.

Kulturalna rewolucja w wydaniu irańskim. (www.klapkikubota.com)

Perskie kobiety nadal maja charakter. (www.klapkikubota.com)

Kobiety w Iranie mają nieciekawie

Podczas rządów pierwszego Pahlaviego (1923-43 rok), który, wzorem Ataturka, chciał zlaicyzować społeczeństwo, wprowadzono zakaz noszenia czadorów i chust, przez co wiele kobiet nie wychodziło przez lata z domów. Syn jego, zafascynowany Zachodem, zrównał w prawach kobiety i mężczyzn.
Islamska Republika przywróciła stary porządek i młody kwiat wolności został kobietom brutalnie odebrany – segregacja w autobusach jak za czasów rasistowskiej Ameryki, kąpiel w morzu tylko w czadorze, gdy obok roznegliżowani mężczyźni pluskają się w majtasach.

Ze względu na tutejsze prawo, my sami musimy powstrzymywać się od publicznych całusów, zaś w Esfahanie zaczepiła nas obyczajówka, prosząc mnie o zwrócenie uwagi mojej „żonie”, że jej chusta niedostatecznie przykrywa włosy (choć podejrzewamy, że był to pretekst do zagadania nas, bo tuż za nami szła laska z jeszcze luźniej na głowe założonym szalem).

Odnośnie szali, kobiety wyzwolone przykrywają nimi tylko koki, więc tapeta na twarzy i zrobione włosy są w pełni eksponowane. Ostatnio rząd zaostrzył prawo odnośnie chust i kuzynka naszego gospodarza dostała 1.300 dolarów grzywny za niestosowny ubiór. Pomimo tego zdarzają się zbuntowane kobiety w krótkich, chłopięcych fryzurach, które nie noszą żadnych chust.

Obowiązkowy hejab, poza oczywistym ograniczeniem wolności, wyrządził tutejszej płci pięknej krzywdę również fizyczną. W czasie wizyty na basenie Maja zaobserwowała cały korowód oponek, brzuszków, brzucholi… Wśród kilkudziesięciu kobiet w wieku 5 – 65 lat, może jedna nie miała wystającej fałdki, a wszystko dlatego, że pod oficjalnie dopuszczalnymi w Iranie strojami figury nie widać, więc nie ma się czego wstydzić.

Chybiona rewolucja

Rewolucja 1979 roku jest jedną z tych, które zamiast poprawiać los ludzi, pogorszyła go. Nakaz noszenia chust, pozamykane dyskoteki, koniec koncertów, alkohol czy bikini – zapomnij! Ludzie, zamiast trafiać do więzień, trafiali od razu na szubienice, a rządy Szacha-Tyrana są teraz wspominane z rozrzewnieniem.

Wszystko to z powodu ropy – największego przekleństwa tego kraju. Niewielu z Was pewnie wie, że to władze USA w 1953 roku usunęły jedyny demokratyczny rząd, jaki do tej pory znał Iran. Ci sami Amerykanie, którzy aktualnie próbują zbombardować Bliski Wschód demokracją, usunęli ten rząd, gdyż ważył się znacjonalizować ropę – świętą własność kolonizatorów. Przyczynili się do powstania najbardziej anty-amerykańskiego reżimu na świecie, a teraz kolejny raz grożą zbrojną interwencją. Demokracja przyniesiona na bagnetach nigdy nie była trwała. Demokracji trzeba się nauczyć i ją samemu wywalczyć.

Po szachu zostały już tylko wspomnienia. (www.klapkikubota.com)

Opresyjny reżim ubraniowy. (www.klapkikubota.com)

I tak od małego. (www.klapkikubota.com)

Odnośnie rewolucji, jaka wybuchła w zeszłym roku, nikt dokładnie nie wie, o co w tym wszystkim chodzi, gdyż obaj kandydaci wywodzą się z rządu, a Mussawi, który stoi na czele “opozycji”, był premierem Iranu podczas czystek politycznych. Brak realnej opozycji, która została fizycznie zlikwidowana na początku Islamskiej Republiki (cały rząd wysadzono przy pomocy bomby), powoduje u ludzi dezorientację. Brakuje silnego lidera, głowy, która poprowadziłaby tą młodzież ku lepszemu jutru.

Podczas zeszłorocznych demonstracji pojawiały się hasła obalenia Islamskiej Republiki i jeżeli rządzący nadal będą przykręcać śrubę, cały kraj eksploduje i zniesie tą teokrację.

Swoją drogą ciekawe, co stanie się z duchowymi po takiej rewolucji? Czy ludzie całkowicie odwrócą się od zadufanych w sobie muł(ł)ów (przypadkowo trafne określenie)? Spory odsetek młodzieży jest niewierzący, do czego w dużej mierze przyczyniło się państwo religijne, które swoimi prawami zaprzecza słowom Koranu.

Przykładem wolność wyznania, która jest mocno ograniczona. Konwersja z innej religii na islam – jak najbardziej, w drugą stronę kończy się karą śmierci. Wyznawcy innych religii są mocno ograniczani, a w przypadku Bachaitów, zreformowanej wersji islamu, która głosi, o zgrozo!, równość płci, panuje totalna dyskryminacja – trudności w zdobyciu pracy, zakaz studiowania. Dochodzi nawet do takich skrajności, że zabójca wyznawcy tej religii nie trafia pod sąd, gdyż religia wyznawana przez ofiarę jest okolicznością łagodzącą.

Irańczycy chcą uciekać

Cały Iran chciałby wyemigrować, tak jak Polacy w latach osiemdziesiątych. Połowa Esfahanu uczy się francuskiego, żeby wyjechać do Kanady. Europa broni się dzielnie przed tymi przeuroczymi terrorystami i tu również wiza Schengen to marzenie.

Powodów do ucieczki jest wiele, ale główny to brak tlenu. Młodzież Iranu, ta wykształcona i świadoma (anteny satelitarne są zakazane, ale każdy je ma i rząd tylko usilnie zagłusza sygnał; internet poblokowany, ale większość wie, jak obejść zabezpieczenia), chciałaby się bawić, chodzić na dyskoteki i koncerty, wypić piwko i dostać pracę podług swoich możliwości, a nie koneksji, ale nie może.

Taniec, koncert i alkohol są zabronione, a jak wiadomo, wszystko, co zabronione, schodzi do podziemia. Ludzie tańczą na prywatkach w domach, żeby dostać alkohol wystarczy jeden telefon, koncerty odbywają się na farmach poza miastem. W tym miejscu chciałbym polecić film o irańskim podziemiu muzycznym “No One Knows About Persian Cats” – po jego publikacji muzycy musieli salwowa się ucieczką, powiekszając olbrzymią emigrację muzyczną.

Irańskiej młodzieży brakuje tlenu. Jeśli nie mogą uciec z Iranu, uciekają w używki. Narkotyki stanowią poważny problem i wydają się jedynym wentylem bezpieczeństwa dla systemu, który nie pozwala bawić się w inny sposób, zamieniając siłę i energię tego kraju w zobojętniałych ćpunów.

Pierwsze urodziny rewolty obserwowaliśmy w Mashhadzie, takiej ichniej Częstochowie. W telewizji namolna propaganda, a na ulicach dziesiątki sił porządkowych. Radiowozy z włączonymi kogutami wybijały z głowy wszelkie myśli o powtórce. W Teheranie spokój.

Z niecierpliwością czekamy na upadek Wielkiego Szatana, żeby wrócić tu jeszcze raz i móc oddychać pełną piersią.