W pięknych okolicznościach górskiej przyrody, jakie istnieją na Głodówce, rozmów o podróżach i świecie się nie prowadzi, one płyną same. Nieustannie. (Fot. Marta Rybicka)

Pisaliśmy nieraz o Festiwalu Podróżników Trzy Żywioły, który wczesną wiosną ma miejsce w Krakowie. W tym roku nam się podobało. Wybraliśmy się więc na weekend do schroniska na Głodówce sprawdzić jak ma się ta impreza w wersji poza miastem. Ma się dobrze. Uprzedzamy, że relacja nosi wszelkie znamiona subiektywności.

Reprezentacja pojechała jednoosobowa, czyli ja. Pozwolę sobie zastrzec, że nie sympatyzuję z żadnym z festiwali, wręcz zazwyczaj takie imprezy omijałam.

No, ale w Krakowie mnie nie pogryźli, znajomi mieli być – wybrałam więc się.

Po co jechać tak 'daleko'?

W Krakowie jest ciepło i wygodnie, ale na Głodówce jest pięknie. Nawet jak jest pochmurnie, pada deszcz, a panoramę gór przysłania wygaszacz widoku w postaci gęstej mgły. Jako że góry na wyciągnięcie ręki, organizatorzy uwzględnili nawet specjalną przerwę od godziny 5 rano do popołudnia na wędrówki. Można ją wykorzystać oczywiście na picie piwa w pięknych okolicznościach przyrody, na samotność nie przyjdzie narzekać :)

A jak ktoś gór nie lubi to jest jeden, z resztą główny powód, aby ruszyć duszę za miasto: siedzimy tu razem. To jest klucz. Czy przyjeżdża ktoś tu słuchać i oglądać, czy z prezentacją na konkurs, czy jako gość, a nawet gdy do pracy – zacną jak zawsze ekipę schroniska Głodówka pozdrawiamy! – mamy siebie w zasięgu ręki.

Nikt nie chodzi z wypisanym na czole „pierwszy backpacker narodu, nie dotykać!”, barierek między publicznością a sceną brak. Można się zorientować po pół nocy rozmowy, że nasz nowy znajomy właśnie okrążył ćwierć/pół/trzy czwarte globu i mu pogratulować. Można się dosiąść do stolika przy obiadku i zagadnąć: A jak tam panie w Pamirze? Można tuż przed północą zogniskować wzrok na sąsiedzie przy piwku i próbować sobie przypomnieć, gdzie myśmy się na szlaku spotkali. Wszystko można. Po ludzku jest.

Moim skromnym zdaniem taka atmosfera się sama nie robi, dlatego podziękowania i gratulacje dla organizatorów za humor i przykład. Aha, szef szefów też jest z nami, cały czas  i opowiada zabawne historie – panie Marku, pozdrawiamy!

Co się tu w ogóle dzieje?

Na Głodówce przede wszystkim opowiada się ciekawe historie. W praktyce to znacznie ciekawiej niż w programie wygląda. Z resztą, one tu krążą całą dobę, a rozpiska jest na pół:)

Nieustannie też dzieje się to co, według mnie, najważniejsze – toczą się rozmowy o podróżach, sprzęcie, ludziach i o Świecie. Do śniadania, do piwa, a nie raz do świtu i z puentą, w której nie mało życiowej mądrości. Naprawdę, słyszałam.

Warsztaty filmowe Jacka Szymczaka były o kręceniu nie tylko w podróży. Słuchali i świeżacy i wyjadacze. (Fot. Jędrzej Trzciński)

Jak na każdej edycji 3 żywiołów są prezentacje gości i konkursowe – czyli zdjęcia, zdjęcia, filmy i opowieści raz jeszcze. Trzon wokół którego się to wszystko kręci.

Są też filmy pełnometrażowe i są tacy co je oglądają do piątej rano. Wystawa fotografii też oraz warsztaty filmowe, oba warte uwagi, bo na poziomie. Za to spania czasem nie mają niektórzy (w imieniu ekipy, bo chłopaki zapewne nie pamiętają, a to urodziny były – Robbo i Aniu wybaczcie śpiewy!).

I koncerty są. Nie był to punkt główny programu, ale zespołowi Reincarnation z Armenii należą się jeszcze raz podziękowania. Nie każdy chce i potrafi zagrać koncert z całą publicznością na scenie, bo pod nią błoto po kolana. Jak ktoś skomentował jedno i drugie: taki Woodstock.

Drudzy muzyczni goście też mieli nie lada wyzwanie. Zespół Pajujo stanął na scenie w sali konferencyjnej Hotelu Bukovina w Bukowinie Tatrzańskiej, aby zagrać reggae, rocksteady, żywiołowe ska. Za nimi biała ściana, przed nimi czyste panele i najtwardsza część publiki, która dotrwała. I co? I było niezłe tańcowanie, rozkręcili imprezę. Sekcję dętą mają dobrą.

Tu należy wspomnieć, że pomogła im nielicho ekipa, która nie raz pokazała na Festiwalu jak się bawić – pozdrawiamy Piotrka i Grzegorza, chłopaków, którzy już niedługo jadą motorami na jedwabny szlak! Specjalizują się w rozładowywaniu atmosfery i motorach, rzecz jasna.

Kto tu przyjeżdża?

Jak to kto, wielcy podróżnicy przecież :) A tak serio, to chyba Ci, którzy coś ciekawego widzą w tym co powyżej napisałam. Chcą posłuchać ciekawych historii, podzielić się wrażeniami z podróży, zasięgnąć języka przed swoją wyprawą albo pogadać po prostu.

Wszystko wskazuje na to, że losy 3 żywiołów na Głodówce i w Srebrnej Górze są w dobrych rękach. (Fot. Marta Rybicka)

My na peronie czwartym bardziej niż pisać lubimy się spotykać z ludźmi. Takim sposobem, jadąc na letni Festiwal 3 Żywioły wiedziałam, że kilka znajomych twarzy tam będzie. Wśród prelegentów i wśród widzów.

Anię i Robba znacie, chłopaków z Long Walk znacie (nie było ich w programie, ale się pojawili), Gosię Drewę za niedługo poznacie, Marcina Niedziółkę – może też. Liczymy także bardzo, że Marta i Bartek co jechali byle dalej podzielą się z Wami swoimi opowieściami, bo są one obłędne. I na Piotra i Grzegorza od rozkręcania imprez, nie tylko na motorach, też liczmy :)

Nie wszystkich nakręconych światem i podróżami udało mi osobiście dorwać… A wiem, że było jeszcze więcej takich co mają ciekawe historie. Halo, jesteście tam? Będziemy was łapać. A najlepiej to odezwijcie się, bo z pewnością Ci, którzy na żywiołach się nie pojawili by posłuchać, chętnie poczytają.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie trzeba jechać daleko, by poczuć, że świat jest pełen dobrych ludzi i pozytywnych wariatów.