Nazywam się Ala. W ubiegłe wakacje postanowiliśmy z Piotrem pojechać na wycieczkę rowerową. Tak jakoś wyszło, że padło na Gruzję.

W Gruzji narysowałam kilka obrazków. Do niektórych będą nawet krótkie historyjki. Zapraszam.

Jak się spakować?

Jak się spakować?
Piotr ma doświadczenie w wycieczkach rowerowych, więc wypracował system na pakowanie się.

1. narzekaj dwa tygodnie, że trzeba będzie się spakować
2. dwie godziny przed odlotem obróć cały dom do góry nogami i wrzuć jego zawartość do sakw
3. sakwy wraz z rowerem wrzuć do odpowiednio dużego pudełka
4. pudełko obklej grubą warstwą taśmy klejącej
5. tak oto spakowany rower można wsadzić do samolotu, a tym samolotem polecieć gdzie się zechce i na ile zechce.

Tak wygląda Gruzja. Nie wiem czy tutaj jest potrzebny jakiś opis.

Panie w szpitalu w Zestafoni okazały się nie być aż tak straszne. Po naklejeniu plasterka na obolałe kolano, poczęstowały mnie ciastem i zaprosiły do wspólnego oglądania brazylijskiej telenoweli z gruzińskim dubbingiem.

Gruzini gonią jeża.

Łada 1600, do której bagażnika wcześniej załadowaliśmy rowery, wypełniona zapachem świeżo upieczonego chleba, który parzy mnie w kolana, pijanymi Gruzinami i wesołą muzyką, zatrzymuje się z piskiem na przełęczy po drodze do daczy, w której ma się odbyć impreza.

– Jożyk! – woła dwóch Gruzinów, wybiegając z samochodu.
– Ojej, dlaczego oni gonią tego jeżyka?
– BĘDZIE SZASZŁYK!

- Jak nie wejdzie? Weeeeeeeejdzie...

Stół w Gruzji to nie jest mebel. Stół jest tam, gdzie są ludzie, gdzie jest wino, gdzie są rozmowy, a Tamada - mistrz ceremonii, wznosi toasty, których nie spotka się nigdzie indziej na świecie.

Skutki obcowania z gruzińską gościnnością.

Gdy głowa już nie pozwala na obcowanie z niesamowitą gruzińską gościnnością, zawsze można skryć się w namiocie.

Wesoły komiks o koniach i krowach.

Czy to tajemniczy hotel "Dwa kilometry dalej"?

Nie wiem co wydarzyło się w środku...

Uratował mnie nokaut...

Przez cały nasz miesięczny pobyt w Gruzji mieliśmy tylko jedną trudną noc. przy granicy z Osetią wszyscy tubylcy odsyłali nas do jakiegoś tajemniczego hotelu „Dwa kilometry dalej”. Mówili, żebyśmy nie nocowali w namiocie. Hotelu szukaliśmy jeszcze ze 20 kilometrów, aż w końcu dojechaliśmy do rozświetlonego budynku. Piotr wszedł do środka i po rosyjsku zaczął pytać gospodarzy o to, czy to wreszcie tutaj.

Nie wiem co dokładnie wydarzyło się w środku. Na szczęście Piotr uratował mnie nokautując psy kamieniem.